Rada ds. Rodziny Episkopatu Polski
MODLITWA RÓŻAŃCOWA W RODZINIE I ZA RODZINY
źródło: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WE/kep/rr_modlitwa_rozancowa_01022003.html
W Liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae Jan Paweł II wzywa rodziny do ożywienia tradycji różańca rodzinnego. Modlitwa ta bowiem umacnia wewnętrzną jedność rodzin i stanowi przeciwwagę dla wielu współczesnych czynników kulturowych, powodujących rozbicie wspólnot i izolację jednostki. «Rodzina, która modli się zjednoczona, zjednoczona pozostaje. Różaniec święty zgodnie z dawną tradycją jest modlitwą, która szczególnie sprzyja gromadzeniu się rodziny. Kierując wzrok na Jezusa, poszczególni jej członkowie odzyskują na nowo również zdolność patrzenia sobie w oczy, by porozumiewać się, okazywać solidarność, wzajemnie sobie przebaczać, by żyć z przymierzem miłości odnowionym przez Ducha Bożego» (n. 41).
W niniejszym liście pasterskim chcemy w szczególny sposób polecić rodzinom «tajemnice światła» jako przedmiot rozważań w modlitwie wspólnej. Treść tych tajemnic doskonale harmonizuje z głównym wezwaniem adhortacji apostolskiej o zadaniach rodziny — Familiaris consortio, mianowicie z wezwaniem do świętości, która ma być rozwijana na gruncie sakramentalnego obdarowania. Św. Jan Ewangelista nazywa Chrystusa «Światłością», w której otrzymujemy pełnię Życia od Ojca (por. J 1, 4. 9). Żyjąc życiem Chrystusowym, upodabniamy się do Jego Światłości, co zwięźle wyraża List do Efezjan: „Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości» (Ef 5, 8). Kontemplacja «tajemnic światła» może nam w tym skutecznie dopomóc. Ludzkość potrzebuje dziś objawienia się Bożej światłości na obliczu rodziny, tak uparcie spychanej przez siły zła w ciemność cywilizacji śmierci. Zatrzymajmy się krótko nad przesłaniem, jakie niosą Kościołowi, a zwłaszcza rodzinom, te nowe tajemnice różańca świętego.
I. Tajemnica chrztu Pańskiego
Nowa światłość staje się udziałem człowieka przez sakrament chrztu św., który równocześnie jest fundamentem sakramentalności małżeństwa oraz całej rodziny. Chrzest św. to «oczyszczenie i uświęcenie» (por. FC, 56), to także sakrament nawrócenia, oznaczającego podjęcie walki z grzechem (por. FC, 58).
Tajemnica chrztu Pana Jezusa w Jordanie zapowiada dokonanie odkupieńczego obmycia i oczyszczenia Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa i ustanowienie prawdziwego sakramentu chrztu. Jordan zapowiada to, co stanie się na krzyżu i co znajdzie swoje potwierdzenie w tajemniczym wylaniu krwi i wody ze zranionego boku Chrystusa: za tę cenę zostaje obmyty Kościół, czyli ci wszyscy, których Chrystus uczyni swoim Ciałem i Oblubienicą bez skazy, „oczyściwszy obmyciem wodą» (Ef 5, 26). To dzieło oczyszczenia i uświęcenia obejmuje ze szczególną miłością rodzinę (por. Ef 5, 25), w której krystalizuje się niejako cała istota Kościoła. Jak nas poucza św. Piotr, chodzi tu nie o «obmycie brudu cielesne-go», lecz o dar «dobrego sumienia» (1 P 3, 21).
Nie ma pełnego życia chrześcijańskiego bez ustawicznego pogłębiania w sobie — w kontekście rodzinnej wspólnoty — tej postawy nawrócenia, jaka wynika z daru chrztu św.
II. Tajemnica Kany Galilejskiej
Także z tej tajemnicy wypływa głęboka światłość, odsłaniająca misterium rodziny. Chrystus jako Syn Boży Wcielony objawia swoją miłość i wszechmoc, będąc obecny w wydarzeniu, które znajduje się u początków rodziny. Chrystus jest tym, kto przez swoje przyjście dokonuje przemiany ludzkiej rzeczywistości w drogę wiodącą do zbawienia. Przychodzi On do rodziny ludzkiej, aby być w niej obecny jako Oblubieniec i jako źródło miłości i życia, jako pełnia pięknej miłości (List do Rodzin, 20). Sakrament małżeństwa sprawia to, że w rodzinie Chrystus jest obecny z całym bogactwem swej miłości, którą małżonkowie mają przeżywać i zarazem objawiać w wypełnianiu swego powołania (por. FC, 56). Przeżywanie łaski sakramentu małżeństwa także w świetle tajemnicy Kany Galilejskiej oznacza przemianę całego życia w nieustanną ofiarę duchowa (por. Rz 12, 1-2). Rodzina staje się miejscem szczególnego objawienia się Chrystusa światu i Jego uczniom (por. J 2, 11). Patrząc na współczesny świat, dochodzimy do wniosku, że potrzeba takiego objawienia się obecności Chrystusa i Jego chwały jest nagląca. Dzisiejsza rodzina chrześcijańska bardzo potrzebuje nawrócenia. Jest ono konieczne, aby słowa Maryi, Matki Kościoła: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2, 5), trafiły do serca Jej dzieci.
III. Głoszenie Królestwa Bożego
Niewyczerpana jest treść tej tajemnicy, w której kryje się głębia Nowego Prawa oraz wzniosłość powołania do Królestwa Bożego, czyli do królowania razem z Bogiem. To On sam, w Osobie Syna Wcielonego, stał się ubogi, cichy, pokój czyniący, pełen miłosierdzia, spragniony sprawiedliwości, czyli naszego uświęcenia, dla którego podjął ryzyko poniżenia i wszelkiego prześladowania, aby obdarzyć nas łaską synostwa Bożego (por. Mt 5, 1-10). Ile ciasnych, przyziemnych schematów trzeba odrzucić i przełamać, aby odpowiedzieć zamierzeniu Boga, który pragnie, aby człowiek myślał według Jego myśli, kształtował życie według Jego Słowa, kochał na miarę Jego miłości, powszechnej, bezwarunkowej, absolutnej, «aż do końca» (J 13, 1).
To wszystko przynagla rodzinę do podjęcia poważnej pracy nad własnym uświęceniem, aby także w ten sposób przyczyniać się do uświęcania Kościoła i świata (por. FC, 55). Dopiero wtedy rodzina może owocnie głosić Ewangelię «wszelkiemu stworzeniu», przede wszystkim ewangelizując swoim życiem, które stanie się wcieleniem ewangelicznych Błogosławieństw (por. FC, 54; także 52). Rodzina, będąca podmiotem ewangelizacji i środowiskiem modlitwy (por. FC, 60), jest prawdziwym «miastem zbudowanym na górze” i jest powołana, by ukazywać «prawdziwą naturę Kościoła» (KDK, 48), «obecne moce Królestwa Bożego, jak i nadzieję błogosławionego życia» (KK, 35). To wszystko stanie się realne, kiedy rodzina w «czystości serca» (Mt 5, 8) będzie zdolna «oglądać Boga» mieszkającego «przez wiarę» (Ef 3, 17) w jej duchowej przestrzeni.
IV. Przemienienie na górze Tabor
Tabor to szczególne miejsce kontemplacji i rozmowy z Bogiem. Rodzina, przeżywając tę tajemnicę, odkrywa, że jest w istocie wspólnotą pozostającą «w dialogu z Bogiem» (FC, 55), podobnie jak cały Kościół wezwaną, aby kontemplować uwielbione Oblicze Chrystusa, w duchu dziękczynienia, w zachwycie i radości. Ojciec Święty przypomina, że rodzina jest wezwana, by prowadzić «modlitewny dialog z Ojcem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym” (FC, 59). Zaproszona więc została, by jako wspólnota kontemplowała tajemnicę Trójcy Przenajświętszej. Jest miejscem, w którym można usłyszeć mowę Ojca, to jest przyjmować Jego Słowo, które — mocą tajemnicy Wcielenia — zamieszkało w każdej rodzinie ludzkiej (por. List do Rodzin, 2). Kiedy współczesny świat coraz bardziej pogrąża się w mrokach neopogaństwa, tym bardziej należy utożsamić się ze słowami św. Pawła: «My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską (…) za sprawą Ducha Pańskiego coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu» (2 Kor 3, 18).
V. Ustanowienie Eucharystii
W tej tajemnicy rodzina odnajduje wszystko, co odnosi się do jej początku, do jej istoty, i co mówi o jej przeznaczeniu, czyli powołaniu. Eucharystia jest źródłem i pełnią chrześcijańskiego życia rodziny (por. FC, 57). «Ofiara eucharystyczna bowiem uobecnia przymierze miłości Chrystusa z Kościołem, przypieczętowane Jego krwią na krzyżu. W tej właśnie ofierze Nowego i Wiecznego Przymierza małżonkowie chrześcijańscy znajdują korzenie, z których wyrasta, stale się odnawia i nieustannie ożywia ich przymierze małżeńskie. Jako uobecnienie ofiary miłości Chrystusa względem Kościoła, Eucharystia jest źródłem miłości. W darze eucharystycznym miłości rodzina chrześcijańska znajduje podstawę i ducha ożywiającego jej ‘komunię’ i jej ‘posłannictwo’„ (FC, 57). Z Eucharystii pochodzi dar komunii, czyli takiego zjednoczenia osób, które opiera się na mocy Boskiej miłości, nieskończenie przewyższającej czysto ludzką zdolność jednoczenia. Człowiek może prawdziwie należeć do drugiego człowieka tylko w Bogu (por. 1 Kor 7, 39). Taka więź polega na bezinteresownym darze siebie samego, co jest możliwe tylko przez zjednoczenie się z Chrystusem, który stał się dla nas bezinteresownym darem, ofiarowując Siebie samego na krzyżu. Eucharystia czyni małżonków uczestnikami tej właśnie miłości objawionej na krzyżu. Jest to nowy i ostateczny poziom miłości, do której jest wezwany człowiek jako osoba i jako członek wspólnoty; poza tym wymiarem człowiek nie potrafi w pełni odnaleźć siebie samego (por. KDK, 24). Tylko na tej drodze rodziny znajdą pokój jako dar dla nich przeznaczony, i tylko poprzez rodziny żyjące pokojem, którego źródłem jest Chrystus, ludzkość odzyska utracony pokój, bez którego życie jest niemożliwe, a przyszłość świata jest coraz wyraźniej zagrożona (por. RVM, 5).
Przedstawiliśmy krótkie rozważanie tajemnic światła. Na koniec chcielibyśmy zachęcić do odmawiania różańca świętego nie tylko w rodzinie, ale także we wspólnocie wielu rodzin. Tradycyjnie kółka żywego różańca obejmują osoby zwykle tego samego wieku: dzieci, młodzież, mężczyzn i kobiety. Można pomyśleć o ustaleniu wspólnoty dwudziestu rodzin, które będą każdego dnia odmawiać jeden dziesiątek różańca, rozważając kolejne tajemnice. Powstanie wtedy szczególna więź rodzin, która może przynieść wiele duchowych korzyści także w życiu społecznym.
