Benedykt XVI
EUCHARYSTIA SKARBEM KOŚCIOŁA
Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”
Castel Gandolfo, 4 września 2005 r.
źródło: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/modlitwy/ap_04092005.html
Rozpoczynamy końcowy etap Roku Eucharystii. Zakończą go w październiku w Watykanie obrady Zwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów na temat: «Eucharystia źródłem i szczytem życia oraz misji Kościoła». Ten Rok, w sposób szczególny poświęcony tajemnicy Eucharystii, został ogłoszony przez Papieża Jana Pawła II, który chciał, aby lud chrześcijański z odrodzoną wiarą, zachwytem i miłością przystępował do tego wielkiego Sakramentu, stanowiącego prawdziwy skarb Kościoła. Z jak wielką pobożnością Jan Paweł II odprawiał Mszę św., która była głównym wydarzeniem każdego jego dnia! Jak wiele czasu poświęcał adoracyjnej, cichej modlitwie przed Tabernakulum! W ostatnich miesiącach życia choroba coraz bardziej upodabniała go do cierpiącego Chrystusa. Uderzające jest również to, że godzina jego śmierci nadeszła, gdy jednoczył ofiarę swego życia z ofiarą Chrystusa w Mszy św., która była sprawowana przy jego łóżku. Jego ziemskie życie zakończyło się w oktawie Wielkanocy, w sercu Roku Eucharystii, w którym zakończył się jego wielki pontyfikat i rozpoczął mój. I dlatego od kiedy zacząłem pełnić tę posługę, do której Pan mnie powołał, z radością potwierdzam, że ten Sakrament realnej obecności Chrystusa zajmuje centralne miejsce w życiu Kościoła i każdego chrześcijanina.
W ramach przygotowań do październikowego zgromadzenia synodalnego biskupi, którzy będą w nim brać udział, analizują opracowane specjalnie z tej okazji Instrumentum laboris. Proszę jednak, aby cała wspólnota Kościoła czuła się włączona w te bezpośrednie przygotowania i uczestniczyła w nich poprzez modlitwę i refleksję, wykorzystując wszystkie nadarzające się okazje, wydarzenia i spotkania. Również niedawne obchody Światowego Dnia Młodzieży były bardzo bogate w odniesienia do tajemnicy Eucharystii. Myślę na przykład o czuwaniu w sobotni wieczór 20 sierpnia na Marienfeld, którego kulminacyjnym momentem była adoracja eucharystyczna; dzięki tej odważnej decyzji oczy i serca młodych były zwrócone w stronę Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Przypomnę też, że podczas tych pamiętnych dni w niektórych kościołach Kolonii, Bonn i Düsseldorfu trwała nieustanna adoracja, w dzień i w nocy, i uczestniczyło w niej wielu młodych, którzy w ten sposób mogli wspólnie odkryć piękno modlitwy kontemplacyjnej!
Ufam, że dzięki staraniom duszpasterzy i wiernych we wszystkich wspólnotach udział w Eucharystii będzie coraz częstszy i coraz gorliwszy. Dziś w sposób szczególny chcę wezwać do świętowania z radością Dnia Pańskiego, niedzieli, która dla chrześcijan jest dniem świętym. W związku z tym pragnę przypomnieć postać św. Grzegorza Wielkiego, którego wspomnienie liturgiczne przypadało wczoraj. Ten wielki papież wniósł wkład o historycznym znaczeniu w rozwój różnych aspektów liturgii, a w sposób szczególny w kwestię należytego sprawowania Eucharystii. Niech jego wstawiennictwo wraz z wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny pomaga nam w pełni przeżywać w każdą niedzielę radość płynącą z Paschy i ze spotkania ze zmartwychwstałym Panem.
Po odmówieniu modlitwy «Anioł Pański» Ojciec Święty powiedział:
W tych dniach wszyscy z bólem patrzymy na kataklizm spowodowany przez huragan, który przeszedł nad Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a zwłaszcza Nowym Orleanem. Chcę zapewnić o mej modlitwie za zmarłych i ich rodziny, za rannych i bezdomnych, za chorych, dzieci, starców; błogosławię tym wszystkim, którzy uczestniczą w trudnej akcji ratunkowej i w dziele odbudowy. Przewodniczącemu Papieskiej Rady «Cor Unum» abpowi Paulowi Josefowi Cordesowi poleciłem, by ludzi, którzy ucierpieli na skutek kataklizmu, zapewnił o mej solidarności.
Myślą obejmuję również Irakijczyków. W ubiegłą środę byli oni świadkami śmierci setek rodaków, przede wszystkim starców, kobiet i dzieci, którzy byli zgromadzeni w Bagdadzie na uroczystości religijnej i zginęli w tłumie podczas panicznej ucieczki. Niech Wszechmogący przemówi do serc wszystkich, aby w tym niespokojnym kraju zapanował wreszcie klimat pojednania i wzajemnego zaufania.
