Jan Paweł II
LIST
DO KAPŁANÓW NA WIELKI CZWARTEK 1992 ROKU
Dar kapłaństwa
Rzym, 29 marca 1992 r.
źródło: Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t. III, Wyd. M, Kraków 2009, s. 983.
Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia (J 15,1).
Drodzy Bracia Kapłani!
1. Pozwólcie, że w dniu dzisiejszym odwołam się do powyższych słów z Ewangelii św. Jana. Łączą się one z liturgią Wielkiego Czwartku: “przed Świętem Paschy Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina” (por. J 13,1), umył nogi swoim uczniom, a potem przemawiał do nich w sposób szczególnie poufny i serdeczny, jak świadczy Janowy zapis Ewangelii. W ramach tej pożegnalnej mowy znajduje się także alegoria o krzewie winnym i latoroślach: “Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5).
Do tych właśnie słów Chrystusowych pragnę się odwołać na Wielki Czwartek Roku Pańskiego 1992, oddając do dyspozycji Kościoła Adhortację Apostolską o formacji kapłańskiej. Jest ona owocem kolegialnej pracy Synodu Biskupów z r. 1990, który tej właśnie sprawie został w całości poświęcony. Dopracowaliśmy się wspólnie tak bardzo potrzebnego i oczekiwanego dokumentu Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, zawierając w nim naukę Soboru Watykańskiego II, a także refleksje nad doświadczeniami dwudziestu pięciu lat, jakie upłynęły od jego zakończenia.
2. Ten owoc modlitwy i refleksji Ojców Synodu pragnę złożyć w dniu dzisiejszym u stóp Chrystusa Kapłana i Pasterza naszych dusz (por. 1 P 2,25). Wspólnie z Wami pragnę przyjąć tę księgę z ołtarza jedynego i wiecznego Kapłaństwa Odkupiciela, które w czasie Ostatniej Wieczerzy stało się w sposób sakramentalny naszym udziałem.
Chrystus jest prawdziwym krzewem winnym. Jeżeli Ojciec Przedwieczny uprawia na tym świecie swą Winnicę, to czyni to w mocy Prawdy i Życia, które są w Synu. Tutaj znajduje się nieustający początek i niewyczerpane źródło formacji każdego chrześcijanina, w szczególności zaś każdego kapłana. Starajmy się w dzień Wielkiego Czwartku w sposób szczególny odnowić tę świadomość, a zarazem tę gotowość, która jest nieodzowna, abyśmy mogli trwać w Chrystusie pod tchnieniem Ducha Prawdy; abyśmy mogli przynosić owoc obfity w winnicy Bożej.
Łącząc się w liturgii Wielkiego Czwartku z wszystkimi Pasterzami Kościoła, dziękujemy za dar kapłaństwa, jaki stał się naszym udziałem. Równocześnie zaś prosimy, aby wielu wzywanych przez łaskę powołania odpowiadało na ten dar na całym świecie. By nie brakowało robotników na żniwo, które jest wielkie (por. Mt 9,37).
W tym też duchu przesyłam wszystkim moje pozdrowienie oraz Apostolskie Błogosławieństwo.
W Rzymie, dnia 29 marca 1992 r., w IV Niedzielę Wielkiego Postu,
w czternastym roku mojego Pontyfikatu.
Jan Paweł II
