Jan Paweł II
EUCHARYSTIA ŹRÓDŁEM SIŁY DLA MAŁŻONKÓW I RODZICÓW
Do przedstawicieli «Equipes Notre-Dame»
20 stycznia 2003 r.
źródło: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/przemowienia/equipes_20012003.html
20 stycznia Ojciec Święty spotkał się z, przedstawicielami międzynarodowego ruchu rodzin katolickich: «Equipes Notre-Dame» (Wspólnoty Matki Bożej). Przybyli oni do Rzymu, aby uczcić 100-lecie urodzin swego założyciela ks. Henriego Caffarela. Ruch powstał w 1938 r. w Paryżu. Należą do niego pary małżeńskie, które organizują się w grupy, składające się z kilku małżeństw. Spotykają się one raz w miesiącu, aby w obecności kapłana dzielić się własnymi doświadczeniami i wspierać się nawzajem na drodze wiary, a tym samym tworzyć małą wspólnotę Kościoła. Obecnie do ruchu należą ponad 44 tyś. par małżeńskich z 56 krajów świata. W przemówieniu Papież wskazał na znaczenie, jakie dla duchowości małżeństw ma Eucharystia oraz wspólna modlitwa małżonków i całych rodzin. Członków ruchu zachęcił, aby dawali świadectwo wielkości i piękna ludzkiej miłości, przeżywanej w małżeństwie i rodzinie.
Drodzy Przyjaciele!
1. Z wielką radością przyjmuję przewodniczących regionalnych Eąuipes Notre-Dame, przybyłych wraz z międzynarodowym asystentem duchowym ks. prał. Fleischmannem oraz z innymi kapłanami z okazji światowego spotkania w Rzymie. Dziękuję państwu de Roberty, odpowiedzialnym za ruch na szczeblu międzynarodowym, za serdeczne słowa.
100-lecie urodzin założyciela
2. Muszę wspomnieć przede wszystkim postać ks. Henriego Caffarela, założyciela waszego ruchu, który towarzyszył wielu parom małżeńskim i uczył je modlitwy. Z radością łączę się z warni w dziękczynieniu z okazji setnej rocznicy jego urodzin. Ks. Caffarel ukazywał wielkość i piękno powołania do małżeństwa i wyprzedzając owocne wskazania Soboru Watykańskiego II, podkreślał związek między wezwaniem do świętości oraz życiem małżeńskim i rodzinnym (por. Lumen gentium, 11); potrafił on rozpoznać szczególny typ duchowości wynikającej z chrztu, kładąc nacisk na godność miłości ludzkiej w planie Bożym. Otaczał troską osoby żyjące w sakramentalnym związku małżeńskim, a oprócz tego postanowił oddać swe talenty na służbę «duchowemu ruchowi wdów po poległych na wojnie», który obecnie przekształcił się w ruch Esperance et Vie (Nadzieja i Życie). Z jego inicjatywy doszło także do utworzenia pierwszych Ośrodków Przygotowania do Małżeństwa, dziś szeroko rozpowszechnionych. Następnie powstały również Eąuipes Notre-Dame Jeunes — młodzieżowe grupy Notre-Dame — jako wyraz pragnienia, by ukazywać drogę wiary ludziom młodym.
3. W związku z niebezpieczeństwami zagrażającymi rodzinie oraz czynnikami, które powodują jej osłabienie, szczególnie trafny wydaje się wybór tematu waszych obrad: «Pary małżeńskie powołane przez Chrystusa do nowego przymierza». W istocie, małżeństwo, które zostało wyniesione do godności sakramentu, dla chrześcijan jest ze swej natury znakiem przymierza i komunii Boga z człowiekiem i Chrystusa z Kościołem. Tak więc małżonkowie chrześcijańscy przez całe swe życie winni pełnić misję ukazywania w sposób wyraźny wiecznego przymierza Boga ze światem. W wierze chrześcijańskiej małżeństwo jest przedstawiane jako Dobra Nowina: wzajemna i pełna, jedyna i nierozerwalna więź między mężczyzną i kobietą, powołanymi do dawania życia. Duch Pański daje małżonkom nowe serce i czyni ich zdolnymi do wzajemnej miłości, tak jak Chrystus nas ukochał, i do służenia życiu poprzez udział w tajemnicy chrześcijańskiej, bowiem w ich związku «dopełnia się tajemnica paschalna śmierci i zmartwychwstania» (Paweł VI, przemówienie do Eąuipes Notre-Dame, 4 maja 1970, n. 16).
Przebaczenie, dialog, zjednoczenie serc
4. Jako tajemnica przymierza i komunii, związek jest dla małżonków wezwaniem, by czerpali siłę z Eucharystii, «źródła małżeństwa chrześcijańskiego» (por. Familiaris consortio, 57) i wzoru dla ich miłości. W istocie, poszczególne fazy liturgii eucharystycznej zachęcają małżonków do przeżywania życia małżeńskiego i rodzinnego na wzór Chrystusa, który oddaje się ludziom z miłości. Odnajdą oni w tym sakramencie odwagę potrzebną do otwarcia się na drugiego, do przebaczenia, do dialogu i jedności serc. Będzie on również cenną pomocą w zmaganiu się z trudnościami, które pojawiają się nieuchronnie w życiu każdej rodziny. Niech członkowie Eąuipes będą pierwszymi świadkami łaski, jaką daje regularne uczestnictwo w życiu sakramentalnym oraz w niedzielnej Mszy św. — «świętowanie żywej obecności Zmartwychwstałego pośród wierzących.» (List apostolski Dies Domini, 31 maja 1998 r., n. 31; por. także n. 81) oraz «antidotum pozwalające stawić czoło przeszkodom i napięciom oraz je przezwyciężać» (przemówienie do uczestników XV Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Rady ds. Rodziny, 18 października 2002 r., n. 2)!
5. Karmieni Chlebem życia i wezwani, by «oświecać tych, którzy szukają prawdy» (por. Lumen gentium, 35), zwłaszcza swoje dzieci, małżonkowie mogą zatem w pełni współpracować z łaską chrztu, pełniąc swą specyficzną misję w rodzinie, w społeczeństwie i w Kościele. Taki był zamysł ks. Caffarela, który pragnął, aby wierni wstępowali do Eąuipes nie po to, «że-by się wyizolować (…), lecz by się nauczyć czynić z siebie dar dla wszystkich» (List miesięczny, luty 1948 r., s. 9). Ciesząc się z podjętych już przez was zobowiązań, wzywam wszystkich członków Eąuipes do aktywniejszego uczestnictwa w życiu Kościoła, w szczególności wśród młodych, którzy oczekują chrześcijańskiego przesłania o miłości ludzkiej, zarazem wymagającej i wzniosłej. A mianowicie członkowie Eąuipes mogą pomóc im przeżywać okres młodości i narzeczeństwa w wierności przykazaniom Chrystusa i Kościoła, dzięki czemu będą mogli znaleźć prawdziwe szczęście w kszałtowaniu dojrzałego życia uczuciowego.
Konieczność modlitwy
6. Wasz ruch posiada własną pedagogię, opierającą się na «konkretnych zobowiązaniach», które pomagają wam wspólnie wzrastać w świętości. Zachęcam was, byście je wypełniali sumiennie i wytrwale, dzięki czemu będziecie mogli naprawdę kochać. Wzywam was w szczególności do rozwijania modlitwy osobistej, małżeńskiej i rodzinnej, bez której chrześcijaninowi grozi osłabnięcie, jak mawiał o. Caffarel (por. L’anneau d’Or [Złota obrączka], marzec-kwiecień 1953, s. 136). Autentyczna modlitwa bynajmniej nie odrywa od angażowania się w świecie, uświęca ona małżonków i członków rodziny, otwiera serce na miłość Boga i braci. Uzdalnia również do kształtowania dziejów zgodnie z planem Bożym (por. Kongregacja Nauki Wiary, List poświęcony niektórym aspektom medytacji chrześcijańskiej Orationis formas, 15 października 1989 r.).
7. Drodzy przyjaciele, dziękuję Bogu za owoce, jakie wasz ruch przynosi na całym świecie; zachęcam was, byście nieustannie i w sposób widoczny dawali świadectwo o wielkości i pięknie miłości ludzkiej, małżeństwa i rodziny. Kończąc tę audiencję, obejmuję swą modlitwą również rodziny, które przeżywają trudności. Oby spotkały na swej drodze świadków czułej miłości Boga i Jego miłosierdzia! Pragnę jeszcze raz zapewnić o swej duchowej bliskości osoby żyjące w separacji, rozwiedzione oraz te, które po rozwodzie zawarły nowy związek; jako ochrzczone, powinny one — w poszanowaniu przepisów Kościoła — uczestniczyć w życiu chrześcijańskim (por. Familiaris consortio, 84). Na koniec wyrażam wdzięczność duchowym asystentom, którzy wam wielkodusznie towarzyszą. Wnoszą oni w wasz ruch osób świeckich swoją kompetencję i doświadczenie. Dzięki tej współpracy kapłani i rodziny uczą się nawzajem rozumieć, szanować i wspierać. Wy, którzy znacie łaskę obecności kapłana, módlcie się o powołania i bez obawy przekazujcie waszym dzieciom wezwanie Pana!
Powierzając was, jak również wszystkie Eąuipes oraz należące do nich rodziny wstawiennictwu Notre-Dame du Magnificat — Matki Bożej od Magnificat, do której członkowie Eąuipes modlą się każdego dnia, a także wstawiennictwu błogosławionych małżonków Luigiego i Marii Quattrocchich, wszystkim z serca udzielam Błogosławieństwa Apostolskiego.
