Jan Paweł II
SŁUDZY DOBREGO PASTERZA
Homilia, Msza św. i święcenia kapłańskie
3 maja 1998 r.
źródło: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/homilie/swiecenia_03051998.html
W Niedzielę Dobrego Pasterza, kiedy Kościół obchodził XXXV Światowy Dzień Modlitw o Powołania, Jan Paweł II udzielił w Bazylice św. Piotra święceń kapłańskich 30 diakonom diecezji rzymskiej, pochodzącym z pięciu krajów (dwóch z Argentyny, po jednym z Kolumbii, Libanu i Meksyku, pozostali z Włoch). W przeddzień uroczystości, w sobotę 2 maja, wszyscy oni uczestniczyli w czuwaniu modlitewnym, zorganizowanym dla wiernych przez wikariusza Rzymu kard. Camillo Ruiniego w bazylice św. Jana na Lateranie. W homilii wygłoszonej przed obrzędem święceń Papież podkreślił, że sakrament kapłaństwa upodobnia chrześcijanina do Chrystusa Dobrego Pasterza, który daje życie za owce.
1. Dobry Pasterz! Ta biblijna postać zrodziła się z obserwacji i doświadczenia. Przez długi czas Izrael był ludem pasterskim, dlatego tradycja czasów patriarchów i pokoleń, które po nich nastąpiły, znajduje odzwierciedlenie w tekstach Starego Testamentu. Pasterz, jako ten, który strzeże owczarni, chroni ją i prowadzi na urodzajne pastwiska, stał się obrazem człowieka, który przewodzi, stoi na czele narodu i troszczy się o jego sprawy. Takim był ów starotestamentalny pasterz Izraela.
Chrystus w swoim nauczaniu nawiązał do tego obrazu, ale wprowadził do niego element całkowicie nowy: Pasterz to ten, który daje duszę swoją za owce swoje (por. J 10, 11-18). Taki jest dobry pasterz, którego Chrystus odróżnia od najemnika, nie dbającego o owczarnię. Przedstawia siebie samego jako pierwowzór dobrego pasterza, zdolnego oddać życie za owce. Ojciec posłał Go, aby stał się nie tylko pasterzem Izraela, ale całej ludzkości.
Ten Jego czyn – czyn Dobrego Pasterza, który ogłosiwszy «dobrą nowinę» Królestwa, dał życie swoje za owce, jest sakramentalnie uobecniony przede wszystkim w Eucharystii. Eucharystia jest bowiem sakramentem śmierci i zmartwychwstania Chrystusa – Jego najwyższego czynu odkupieńczego. Jest sakramentem, w którym Dobry Pasterz nieustannie uobecnia swoją miłość, złożoną w ofierze za wszystkich ludzi.
2. Drodzy diakoni diecezji rzymskiej! Dzisiaj, w IV Niedzielę Wielkanocną, zwaną powszechnie Niedzielą Dobrego Pasterza, kiedy obchodzony jest Światowy Dzień Modlitw o Powołania, macie przyjąć święcenia kapłańskie, które upodobnią was do Chrystusa Dobrego Pasterza. Staniecie się sługami «Tego, który w liturgii wykonuje stale dla nas swój urząd kapłański przez swego Ducha» (Presbyterorum ordinis, 5).
Przez sakrament chrztu będziecie wprowadzać ludzi do wspólnoty Ludu Bożego; przez sakrament pojednania będziecie jednać grzeszników z Bogiem i Kościołem; przez namaszczenie chorych będziecie nieść ulgę cierpiącym. Przede wszystkim zaś staniecie się szafarzami Eucharystii: otrzymacie jako bezcenne dziedzictwo ten sakrament, w którym odnawia się codziennie tajemnica Chrystusowej ofiary i trwa przez wieki wydarzenie Jego śmierci i zmartwychwstania, które przyniosło światu zbawienie. Będziecie sprawować ofiarę Ciała i Krwi Chrystusa pod postaciami chleba i wina, tak jak On sam tę ofiarę złożył po raz pierwszy w wieczerniku, w przeddzień swojej męki. Zostaniecie zatem osobiście zespoleni w sposób sakramentalny z tajemnicą Dobrego Pasterza, który daje duszę swoją za owce swoje.
Bądźcie świadomi wzniosłej misji, jaka dzisiaj zostaje wam powierzona! Otrzymujecie udział w posłannictwie samego Chrystusa. Będziecie Jego kapłanami na zawsze: «Tu es sacerdos in aeternum».
Każdego dnia, moi drodzy, zbliżając się z czcią do ołtarza, wciąż na nowo powtarzajcie Bogu swoje wielkoduszne «oto jestem», aby wasze życie – za przykładem Dobrego Pasterza – było całkowicie oddane dobru dusz.
3. Drodzy diakoni, Kościół, który jest w Rzymie, raduje się dziś z waszych święceń kapłańskich. Raduję się przede wszystkim ja, bo jako wasz biskup mogę dzisiaj włożyć na was ręce, prosząc o moc Ducha Świętego dla was.
Raduje się wraz ze mną ksiądz Kardynał Wikariusz, biskupi pomocniczy i kapłani diecezji, do których grona wchodzicie dzisiaj jako bracia najmłodsi i najbardziej obiecujący. Radują się z tego również wasi rodzice, wasze rodziny i środowiska oraz wszyscy, którzy przyczynili się do waszej formacji i dzisiaj mają udział w waszej radości. Cała wspólnota diecezjalna, duchowo tutaj zgromadzona, dziękuje Duchowi Świętemu za ten dar szczególnej duchowej płodności.
Śpiewa z największą wdzięcznością hymn Veni Creator, prosząc dla was o obfitość siedmiu darów Ducha Świętego:
«Accende lumen sensibus,
infunde amorem cordibus
Infirma nostri corporis,
virtute firmans perpeti».
I tak, jak Dobry Pasterz, który oddaje własne życie, aby ustrzec swoją owczarnię przed wrogiem, tak też i Kościół w Rzymie prosi:
«Hostem repellas longius,
pacemque dones protinus
Ductore sic te praevio
vitemus omne noxium».
Przyzywa Ducha Prawdy, aby doprowadził was do pełnego poznania Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego:
«Per te sciamus da Patrem,
noscamus atque Filium,
Te utriusque Spiritum
credamus omni tempore».
A w duchu wdzięczności za niewysłowioną tajemnicę, jaka dziś dokonuje się w was, wszyscy razem głosimy chwałę Boga w Trójcy jedynego:
«Deo Patri sit gloria,
et Filio, qui a mortuis
Surrexit, ac Paraclito,
in saeculorum saecula».
Amen!
